Een hoteleigenaar vraagt toestemming voor het parkeren van auto's op het binnenterrein van het hotel waarop de bestemming 'tuin' rust, en gaat in beroep bij de rechtbank Midden-Nederland als ze die ook in bezwaar niet krijgt. De bestuursrechter moet zich onder meer buigen over de vraag of het parkeren in strijd is met het bestemmingsplan.
De eigenaar van een hotel-restaurant wil het terras uitbreiden. Omdat zo'n uitbreiding ten koste zal gaan van enkele parkeerplaatsen, vraagt ze niet alleen een vergunning voor de terrasuitbreiding maar ook toestemming om op het binnenterrein van het hotel auto's te parkeren.
Bestemmingsplan
De vergunning voor het verruimen van het terras wordt verleend, maar de aanvraag om op het binnenterrein te mogen parkeren wordt afgewezen. De hoteleigenaar gaat tegen die afwijzing in bezwaar, dat ongegrond wordt verklaard. Het parkeren op het binnenterrein is volgens het college van burgemeester en wethouders in strijd met het bestemmingsplan, dat volgens het college geen mogelijkheid biedt hiervan af te wijken. Meewerken aan het parkeren op het binnenterrein door toch een omgevingsvergunning te verlenen wil het college evenmin: het parkeren zou ook uit ruimtelijk oogpunt onaanvaardbaar zijn.
De hoteleigenaar gaat in beroep bij de rechtbank Midden-Nederland, waar ze betwist dat het parkeren op het binnenterrein in strijd is met het bestemmingsplan. Door het gebruik van het binnenterrein niet toe te staan, handelt het college volgens haar bovendien in strijd met het gelijkheidsbeginsel.
Normale spraakgebruik
De rechtbank beoordeelt eerst of het college terecht heeft gesteld dat het parkeren in strijd is met het bestemmingsplan. Op het binnenterrein rust de bestemming ‘Tuin-1’ en de dubbelsbestemming 'Archeologie'. Nu het begrip ‘tuin’ in het bestemmingsplan niet nader is omgeschreven, sluit de rechtbank voor de uitleg ervan aan bij de betekenis die hier in het normale spraakgebruik aan wordt gegeven en wordt het Van Dale Groot woordenboek erbij gepakt. Op grond daarvan concludeert de rechtbank dat het parkeren van auto’s niet als een normaal spraakgebruik van een tuin kan worden aangemerkt. Het college heeft daarom terecht vastgesteld dat het parkeren in strijd is met het bestemmingsplan.
Beleidsruimte
Ook de omgevingsvergunning is volgens de rechtbank terecht geweigerd. De beslissing om aan een activiteit in afwijking van het bestemmingsplan wel of geen medewerking te verlenen behoort tot de bevoegdheid van het college, dat daarbij beleidsruimte heeft. Het gebruik van die bevoegdheid moet de rechtbank daarom terughoudend toetsen. De rechter zal alleen toetsen of het college bij een afweging van alle betrokken belangen in redelijkheid tot het genomen besluit heeft kunnen komen. Dat is hier het geval, vindt de rechtbank.
Gelijkheidsbeginsel
De hoteleigenaar voert nog aan dat er op andere plekken die ook de bestemming ‘Tuin-1’ hebben wel wordt geparkeerd en wijst op het principe ‘gelijke monniken, gelijke kappen’: op grond van het gelijkheidsbeginsel zou het parkeren van auto's ook op het binnenterrein van het hotel moeten mogen. Van gelijke gevallen kan volgens de rechtbank echter alleen sprake zijn als het om hetzelfde bestemmingsplan en dezelfde bestemming gaat. Dat is hier niet het geval. Ook de omstandigheid dat er in de nabije omgeving vaak auto's in de voortuin worden geparkeerd, leidt niet tot de conclusie dat het college het gelijkheidsbeginsel heeft geschonden. Daar komt bij dat het enkele feit dat anderen parkeren op plaatsen waar dit niet mag, niet tot de conclusie kan leiden dat het college maar moet overgaan tot legalisatie van een gebruik dat in strijd is met het bestemmingsplan. Het beroep van de hoteleigenaar wordt ongegrond verklaard.
