Pedro Heinen ging na de middelbare school het leger in en werken voor de militaire inlichtingendienst. Het advies om officier te worden en naar de Koninklijke Militaire Academie te gaan sloeg hij in de wind. In plaats daarvan koos hij voor Rechten. Hij is gespecialiseerd in het bestuursrecht en het omgevingsrecht: de wereld van wetten en regels voor overheden, burgers en bedrijven.
Berry Kessels
Als achtjarige was Pedro Heinen al eigenzinnig. En nieuwsgierig. Hij was geïnteresseerd in Rusland, toen nog de Sovjet-Unie, en belde zelf de ambassade. Of ze nog mooie tijdschriften hadden? ‘Ze stuurden me twee dozen vol Pravda’s en tweehonderd Russische National Geographics.’ De partijkrant van de communistische partij boeide hem nauwelijks, maar de natuurbladen waren rijk geïllustreerd met prachtige foto’s. ‘Ik herinner me reportages over Siberië.’ Vier weken later stond de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) op de stoep. Wie toch die communistenvriend was die contact onderhield met de Russische ambassade. ‘Mijn vader was een astroloog en kunstenaar. Hij wist niet hoe hij het had.’ Heinen schatert het uit.
Hij is al sinds zijn 33ste partner bij De Kempenaer Advocaten. Op kantoor roemen ze zijn encyclopedische kennis van het recht. De studie ging hem gemakkelijk af. ‘Ik ging er als een raket doorheen. De decaan zei: volgens mij slaap jij nauwelijks. Ik kan snel stof opnemen, leg verbanden en zie patronen.’ Toch was het geenszins vanzelfsprekend dat hij rechten ging doen. Na het Dominicuscollege in Nijmegen overwoog hij economie in Tilburg. Op het laatste moment bedacht hij zich. ‘Een vriend van mij had zijn vakliteratuur al binnen. Ik zag een dik boek in het Engels over statistiek en knapte daarop af.’
Militaire Inlichtingendienst
In plaats daarvan ging hij het leger in. Hij doorliep de School van de Militaire Inlichtingendienst (SMID) met een verlengde diensttijd. ‘Op het einde van mijn diensttijd verdiende ik meer dan later als beginnend advocaat.’ Tien jaar nadat de BVD hem onderzocht, ging hij zelf spioneren voor de militaire inlichtingendienst. ‘Militaire berichten decoderen uit het Oostblok. Simpel werk waar je meestal niet te veel bij na moest denken. De tegenpartij had ons toch al wel in de gaten. Aan het einde van het jaar wensten ze ons ongecodeerd gelukkig kerstfeest. Ik was geen James Bond, echt niet. Ik werkte gewoon in een kantoor. Onder de grond, dat wel. Meer mag ik niet vertellen. Daar heb ik ooit voor getekend.’ Zijn commandant adviseerde hem om officier in het leger te worden en naar de Koninklijke Militaire Academie te gaan. Maar ook daar bracht een ogenschijnlijk detail hem op andere gedachten, net als eerder bij de studie economie. ‘Bij een open dag zag ik ze exerceren. Daar had ik geen zin meer in en een vrijstelling daarvoor zat er niet in. Ik wist steeds beter wat ik niet wilde.’
Studeren, werken en voetballen in Nijmegen
Hij ging studeren in Nijmegen, de stad waar hij opgroeide en zelfs even speelde bij de amateurs van NEC. Hij moet nog even kwijt dat hij die animositeit rondom de derby met Vitesse niet begrijpt. ‘Het is juist mooi dat er twee Gelderse clubs op het hoogste niveau spelen. Drie eigenlijk want De Graafschap hoort er ook bij.’ Rechten in Nijmegen dus. Hij vloog er doorheen, werkte er in het Italiaanse restaurant van zijn oom bij om zijn studie te betalen en begon in 1987 bij een gerenommeerd Nijmeegs advocatenkantoor. Enkele fusies later zat hij bij De Kempenaer waar hij partner werd.
‘Hapsnap is niet aan mij besteed. Ik streef naar een duurzame samenwerking.’
Als advocaat opereert hij het liefst op strategisch niveau. ‘In een politieke omgeving, met multinationals en andere grote spelers. Ik ben niet van de juristerij op de vierkante centimeter.’ Bij een nieuwe cliënt neemt hij de tijd om het bedrijf te leren kennen. Online en ter plekke. Liefst laat hij zich rondleiden. ‘Hapsnap is niet aan mij besteed. Ik streef naar een duurzame samenwerking. Het is heel belangrijk om in te schatten welke mensen ik tegenover me heb. Je hebt niet met iedereen een goede klik. Ik wil dat mensen me alles vertellen. Hou niets achter want dan trek je zelf aan het kortste eind. Vertel me ook de minder leuke dingen.’ Dat gaat goed, merkt hij. Mensen vertellen hem veel. ‘Ik oordeel niet en ik veroordeel niet. Zij weten: wat ze mij toevertrouwen blijft bij mij.’
‘Juridisch denken alleen leidt vaak niet tot een oplossing. Dan mis je de gelaagdheid.’
Zijn specialiteit is het bestuursrecht en het omgevingsrecht: de wereld van wetten en regels voor overheden, burgers en bedrijven. Hij werkt al jaren voor diverse bedrijven in Eerbeek. In het licht van een balans tussen een leefbare woonomgeving en een goede bedrijfsvoering probeert hij een oplossing te vinden. Samen met onder andere mensen van die bedrijven, omgevingsdiensten, gemeente en provincie en professionals vanuit ander disciplines, zoals ecologen, geluid- en geurspecialisten etc. ‘Juridisch denken alleen leidt vaak niet tot een oplossing. Dan mis je de gelaagdheid. Een gewenste oplossing past soms moeilijk door de juridische beugel. Natuurlijk moet je wel iets bedenken dat standhoudt bij de rechter.’
‘Rechters lossen geen problemen op. Rechters hakken knopen door.’
Recent is de stikstofproblematiek hoog op de agenda komen staan. Een overdaad aan stikstofuitstoters legt bouwprojecten en wegenaanleg lam. ‘De regels zijn op bepaalde onderdelen onwerkbaar ingewikkeld. Juristen van gemeente en provincie en ik namens een bedrijf kwamen er nauwelijks nog uit. Je moet goed samenwerken met de overheid om bepaalde knelpunten op te kunnen lossen, want er zijn best veel onduidelijke regels. Daarover kun je anders in het duister tasten met allerlei onzekerheden voor de toekomst van een bedrijf’.
Hij noemt zichzelf geen procestijger. Samen eruit komen levert betere resultaten op. ‘Rechters lossen geen problemen op. Rechters hakken knopen door. Soms kan je niet anders dan naar de rechter stappen als het helemaal is vastgelopen, maar eigenlijk zijn er dan alleen maar verliezers. Financieel in ieder geval.’
