Ze komt uit een warme, innige, hardwerkende familie. Zes generaties geleden werden haar voorouders vanuit India naar Suriname gehaald. Haar vader gaf zijn culinaire erfgoed gestalte in Indiaas restaurant Taj Mahal dat 25 jaar floreerde in Eindhoven. Daar groeide Zulaiga Piroe op. ‘Mijn ouders zijn niet hoog opgeleid, maar hebben allebei een goede baan. Uit liefde zijn ze jong getrouwd.’
Berry Kessels
Haar vader combineerde jarenlang een kantoorbaan overdag met het restaurant ’s avonds. Zijn werkethos is overgegaan op zijn dochter. Ze voedt een dochter van zes alleen op en werkt en studeerde daarnaast. Op haar twaalfde wist ze al dat ze advocaat wilde worden. Haar inspiratie was de vrouw met wie haar oom trouwde. ‘Ik zag haar toga en de wetboeken. Dat wilde ik ook.’ Nu staat ze op LinkedIn, trots poserend in haar toga met bef, vers beëdigd als advocaat.
Bij De Kempenaer doet ze bestuursrecht. ‘De verhouding overheid-burger. Dat gaat over rechtvaardigheid. Als kind kon ik al niet tegen onrecht. Fout is fout.’ Strafrecht vond ze uitermate interessant maar toch koos ze anders. ‘Als strafrechtadvocaat moet je iedereen verdedigen. Een kindermoordenaar zou ik persoonlijk aan de hoogste boom hangen.’ Ze omschrijft zichzelf als ‘een heel braaf meisje’. ‘Ik haalde altijd hoge punten.’ Toch kreeg ze aan het einde van de lagere school het advies om vmbo-kader te gaan doen. ‘Ik heb mijn Cito verpest’, zegt ze nu. Lachend. Maar dat was toen wel anders. ‘Je gaat aan jezelf twijfelen. Ik vond het moeilijk.’
Als kind kon ik al niet tegen onrecht. Fout is fout.
Na een halfjaartje bleek dat ze meer aan kon. Ze maakte de theoretische leerweg van het vmbo af en ging door naar de havo. ‘Mijn ouders geloofden in mij. Jij hoort op het hbo thuis, zeiden ze.’ Gemakkelijk was het niet. Ze werd een buitenbeentje in een klas waar de groepjes al gevormd waren. En ze trof een mentor die haar uitermate laag inschatte. ‘Zij zei letterlijk: het gaat je echt niet lukken.’ De mentor weigerde zelfs om haar het diploma te overhandigen, terwijl dat wel gebruik was. ‘Onbewust heeft ze mij daarmee gevormd. Ik dacht: ik zal je laten zien dat ik het kan.’
En zo geschiedde. Ze ging in Tilburg naar de juridische hogeschool en slaagde met vlag en wimpel. Oud-docenten van de havo die wél in haar geloofden, feliciteerden haar van harte. ‘Ik weet zeker dat zij het mijn oude mentor ingewreven hebben’, zegt ze met een grimmig lachje.
Altijd zat ze met haar neus in de boeken. ‘Op mijn tweede zat ik naast mijn moeder te lezen – met het boek op zijn kop! Ik wilde altijd studeren. In het weekend zette ik om zes uur ’s ochtends de wekker om te leren voor een tentamen. Ik wilde op tijd klaar zijn, anders schoot ik in de stress.’
Leren loslaten en improviseren
De geboorte van haar dochter veranderde alles. ‘Je leert los te laten. Je leert om te improviseren. Opeens kan je alles aan.’ Drie jaar geleden scheidde ze van de vader van haar kind en ging ze alleen verder. ‘Met hulp van mijn ouders. Mijn vader stopte met het restaurant omdat hij tijd met zijn kleinkind wilde doorbrengen.’
Na het hbo volgde de universiteit. Met haar diploma op zak ging ze in 2020 solliciteren. Vijftien kantoren wezen haar af. ‘Omdat ik niet cum laude geslaagd was.’ Ze gaf niet op en bleef werken als interim jurist voor rechtsbijstandsverzekeraars, waarmee ze al na haar hbo was begonnen. Op het laatst werkte ze als zelfstandig jurist voor verschillende gemeenten. Ze verdiende goed, maar het ging toch vervelen. ‘Je weet hoe je een besluit moet schrijven. Het wordt snel routine. Saai! Ik zag geen uitdaging meer. Alleen maar werken voor het geld – daar word ik niet blij van. Vandaar de overstap naar De Kempenaer op 1 mei 2024, meer variatie en interessant werk. Zij waren stomverbaasd dat andere kantoren me hadden afgewezen.’
Bestuursrecht in gemeenteland
Haar ervaring in gemeenteland komt haar als advocaat bestuursrecht en omgevingsrecht goed van pas. ‘Ik kan drie stappen vooruitdenken. Ik zie direct of een overheidsbesluit volledig is of niet. Meteen procederen doe ik niet. Ik ga bellen en dan kan je vaak al veel bereiken.’
